[Ter Apel] Woensdagmiddag werd een deel van het terrein voor het aanmeldcentrum van Ter Apel ontdaan van kleine tenten die daar weer waren neergezet. De honderden vluchtelingen moeten nu pal voor het aanmeldcentrum verplicht onder de provisorische luifels verblijven. In groepen liggen ze onder inhumane omstandigheden tussen afval en al hun bagage op dekens. Onder deze buitenslapers bevinden zich ook LHBTI-asielzoekers die tot dusver voor hun eigen veiligheid iets buiten dit gebied in het gras sliepen. Geïsoleerd en getraumatiseerd zijn ze te bang om tussen deze grote groepen te verblijven en staan doodsangsten uit. Maar nu ligt er een verplichting om onder de open luifels te slapen met alle andere asielzoekers. Vanwege een ingestelde noodverordening zullen ook deze luifels binnenkort moeten verdwijnen.
Omdat er geen andere mogelijkheden zijn, eist LGBT Asylum Support nu bij het bestuur van het COA openstelling van de LHBTI-units op het terrein van azc van Ter Apel. Al maanden staan kamers van deze LHBTI-units leeg zowel in de Pol afdeling als in de Col afdeling. Zo blijkt uit onderzoek door LGBT Asylum Support dat ook bij andere azc’s zoals Almere en Winterswijk plekken in LHBTI-units leegstaan terwijl de nood extreem hoog is. LGBT Asylum Support heeft deze eis ook neergelegd bij de burgemeester van Ter Apel Jaap Velema en de burgemeester van Groningen, Koen Schuiling, verantwoordelijk voor veiligheidsregio Groningen.
‘Een onhoudbare, onbeheersbare en volstrekt inhumane situatie’, stelt Sandro Kortekaas, voorzitter van LGBT Asylum Support. ‘Ze ontvangen een brief na het geven van hun vingerafdruk en daarna moeten ze wachten waarbij niemand weet hoe lang. Ze kunnen werkelijk geen kant op. Alleen vrouwen met kinderen worden binnengelaten maar gisteren werden ook twee zwangere vrouwen geweigerd. Sommige van de groep van LHBTI-asielzoekers die telkens groter wordt, wachten al 14 dagen. Ondanks dat we dekens, matrasjes, slaapzakken en voedsel gebracht hebben, zijn ze bang om herkent te worden, zijn ze fysiek en mentaal uitgeput. Dit zou een periode van rust moeten zijn na een stressvolle vlucht, maar die rust en veiligheid is er absoluut niet. Het is nu trauma op trauma.’ Een transgender asielzoekster die twee nachten alleen buiten verbleef en eerder in haar azc verkracht was, omschreef haar aanmelding voor een nieuw procedure in Ter Apel als volgt: ‘Het was een van de slechtste periodes van mijn leven, deze paar dagen in Ter Apel. Ik huil alleen maar. Het voelt alsof ik in de hel was.’
Vanaf 2016 voert LGBT Asylum Support met de staatssecretaris en het COA discussies over invoering van LHBTI-units in azc’s uit veiligheid voor kwetsbare LHBTI-asielzoekers. De algemene modus in azc’s is een cultuur die LHBTI-asielzoekers niet tolereert waardoor discriminatie hoog is. In 2020 bracht de stichting twee rapporten uit die aangaven dat 85% van de LHBTI-asielzoekers in hun azc gediscrimineerd worden. Kortekaas: ‘Het COA heeft na een zeer lange lobby van ons ingezien hoe belangrijk LHBTI-units zijn en heeft die bij bijna alle azc’s ingevoerd ondanks bezwaren van de staatssecretaris die dit niet erkent. Maar het is onbegrijpelijk en ontoelaatbaar dat een zeer kwetsbare groep van LHBTI-asielzoekers die doodsangsten uitstaan voor de ingang van azc Ter Apel, geen gebruik kunnen maken van lege kamers die juist voor hen bedoeld zijn, slechts een paar honderd meter verderop. Met een regenboogvlag naast de ingang, is dat niet uit te leggen.’
